Το χρυσό ψαράκι.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας ψαράς και, όπως ψάρευε, έπιασε πολλά ψάρια και τα πήγε στο σπίτι του κι ένα απ'όλα τα ψάρια πήδαγε και είπε της γυναίκας του, να μην το τηγανίσει, παρά να το βάλει σε μια μεγάλη μποτίλια με νερό.
Και το έβαλε στη μποτίλια και το ψαράκι του είπε:
«Αφού μου έκανες αυτό το καλό, τι θέλεις να σου χαρίσω;» Και εσκέφθη με τη γυναίκα, τι χάρη να ζητήσουμε από το ψαράκι, αφού μας λέει; Η γυναίκα εγύρεψε, αν μπορεί να μας κάνει ένα σπιτάκι. Και τους το 'κανε το σπιτάκι και το ψαράκι ζούσε μέσα στη μποτίλια. Πάλι η γυναίκα είπε του άντρα της: «Δεν μας χωράει το σπίτι, δε ζητάς από το ψαράκι να μας το μεγαλώσει;» Ο άντρας της ντρεπότανε να το πει στο ψαράκι και λέει της γυναίκας: «Πες το εσύ».
Και αμέσως η γυναίκα λέει στο ψαράκι: «τούτο το σπίτι που μού 'κάνες, καλό είναι, αλλά ήθελα να μου το κάνεις ψηλότερο ακόμη, γιατί καψώνουμε σε τούτο». Και το ψαράκι της είπε: «Α! κυρά μου, η καλυβίτσα σε χώραγε, κοτζά μου σπίτι δε σε χωράει;» Και να είναι τέτοια αχάριστη, της τό 'κανε πάλι καλυβίτσα το σπίτι. Και ο άντρας της τη μάλωσε τώρα και της λέει: «Α! κυρά μου, δε μας έφτανε το σπιτάκι, τώρα η αχεροκαλύβα χωράει τα έπιπλα, ε;» Και το γκρέμισε το σπίτι και η πλεονέχτρα τράβαγε τα μαλλιά της τώρα και χώθηκε πάλι στην καλύβα και περάσανε κείνοι καλά και μεις ακόμα καλύτερα!
Παραλλαγή που αφηγήθηκε η κ. Μαρίνα Κόλλια, 64 ετών, από το Άστρος Αρκαδίας, το 1959.
Γεωργίου Α. Μέγα. Κατάλογος ελληνικών παραμυθιών. Άννα Αγγελοπούλου - Μαριάνθη Καπλάνογλου - Εμμανουέλα Κατρινάκη. Επεξεργασία παραμυθιακών τύπων και παραλλαγών.
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας ψαράς και, όπως ψάρευε, έπιασε πολλά ψάρια και τα πήγε στο σπίτι του κι ένα απ'όλα τα ψάρια πήδαγε και είπε της γυναίκας του, να μην το τηγανίσει, παρά να το βάλει σε μια μεγάλη μποτίλια με νερό.
Και το έβαλε στη μποτίλια και το ψαράκι του είπε:
«Αφού μου έκανες αυτό το καλό, τι θέλεις να σου χαρίσω;» Και εσκέφθη με τη γυναίκα, τι χάρη να ζητήσουμε από το ψαράκι, αφού μας λέει; Η γυναίκα εγύρεψε, αν μπορεί να μας κάνει ένα σπιτάκι. Και τους το 'κανε το σπιτάκι και το ψαράκι ζούσε μέσα στη μποτίλια. Πάλι η γυναίκα είπε του άντρα της: «Δεν μας χωράει το σπίτι, δε ζητάς από το ψαράκι να μας το μεγαλώσει;» Ο άντρας της ντρεπότανε να το πει στο ψαράκι και λέει της γυναίκας: «Πες το εσύ».
Και αμέσως η γυναίκα λέει στο ψαράκι: «τούτο το σπίτι που μού 'κάνες, καλό είναι, αλλά ήθελα να μου το κάνεις ψηλότερο ακόμη, γιατί καψώνουμε σε τούτο». Και το ψαράκι της είπε: «Α! κυρά μου, η καλυβίτσα σε χώραγε, κοτζά μου σπίτι δε σε χωράει;» Και να είναι τέτοια αχάριστη, της τό 'κανε πάλι καλυβίτσα το σπίτι. Και ο άντρας της τη μάλωσε τώρα και της λέει: «Α! κυρά μου, δε μας έφτανε το σπιτάκι, τώρα η αχεροκαλύβα χωράει τα έπιπλα, ε;» Και το γκρέμισε το σπίτι και η πλεονέχτρα τράβαγε τα μαλλιά της τώρα και χώθηκε πάλι στην καλύβα και περάσανε κείνοι καλά και μεις ακόμα καλύτερα!
Παραλλαγή που αφηγήθηκε η κ. Μαρίνα Κόλλια, 64 ετών, από το Άστρος Αρκαδίας, το 1959.
Γεωργίου Α. Μέγα. Κατάλογος ελληνικών παραμυθιών. Άννα Αγγελοπούλου - Μαριάνθη Καπλάνογλου - Εμμανουέλα Κατρινάκη. Επεξεργασία παραμυθιακών τύπων και παραλλαγών.
