Change Text Size
+ + + + +
Γιατί τα κουνέλια έχουν μικρές ουρές

(Ινδιάνικος μύθος)

Πριν από πολύ-πολύ καιρό, όταν ο κόσμος ήταν ακόμη νέος, το κουνέλι είχε μια ουρά πολύ μακριά και φουντωτή. Μάλιστα, η ουρά του ήταν μεγαλύτερη και πιο φουντωτή ακόμη και από την ουρά της αλεπούς. Το κουνέλι ήταν πολύ περήφανο για την ουρά του και συνεχώς καυχιόνταν σε όλα τα άλλα ζώα για το πόσο όμορφη ήταν. Ώσπου μια μέρα η αλεπού βαρέθηκε πια να ακούει το κουνέλι και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ξιπασιά του.
Είχε έρθει ο χειμώνας και τα νερά της μεγάλης λίμνης είχαν παγώσει. Η αλεπού πήγε στη λίμνη κουβαλώντας τέσσερα ψάρια. Όταν έφτασε, έκανε μια τρύπα στον πάγο. Έδεσε τα τέσσερα ψάρια στην ουρά της και κάθισε και περίμενε το κουνέλι να έρθει. Όταν το είδε να περνάει, έριξε γρήγορα την ουρά της στο κρύο νερό. Το κουνέλι πήδησε μέχρι την αλεπού και είπε: «Τι κάνεις;» «Ψαρεύω, κούνελε», απάντησε η αλεπού. «Μα με την ουρά σου;»  «Ω ναί, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να πιάσει κανείς ψάρια» . Το κουνέλι σκέφτηκε λίγο και ξαναρώτησε  «Πόση ώρα ψαρεύεις έτσι;» Η αλεπού του απάντησε ψέματα: «Ω, μόνο δεκαπέντε λεπτά.» «Και έπιασες κανένα ψάρι;» ρώτησε το κουνέλι. Η αλεπού τράβηξε την ουρά της και του έδειξε τα τέσσερα ψάρια που κρέμονταν. «Και τι σκοπεύεις να κάνεις με τα ψάρια που πιάνεις;» ρώτησε το κουνέλι. «Λοιπόν, σκεφτόμουν να ψαρέψω για μία εβδομάδα. Μετά θα μαζέψω τα ψάρια που θα 'χω πιάσει και θα κατέβω στο Ινδιάνικο χωριό. Εκεί θα τα ανταλλάξω με την πιο όμορφη χτένα για ουρές. Ξέρεις τι ωραίες χτένες φτιάχνουν οι ινδιάνοι. Έχω δει μια πανέμορφη και τη θέλω πραγματικά. Αλλά τώρα πέρασε η ώρα και άρχισα να κρυώνω. Λέω να έρθω για ψάρεμα αύριο το πρωί πάλι». Το κουνέλι σκέφτηκε, «Αν ψαρέψω όλη τη νύχτα σίγουρα θα πιάσω αρκετά ψάρια για να προλάβω την αλεπού και να αγοράσω τη πανέμορφη ινδιάνικη χτένα για την πανέμορφη ουρά μου»  Και μόλις έφυγε η αλεπού, έριξε την ουρά του στα παγωμένα νερά της λίμνης. Το κρύο ήταν τρομερό, αλλά σκέφτηκε «Θέλω τη χτένα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.» Έτσι, κάθισε με την ουρά του στην τρύπα, ψαρεύοντας όλη τη νύχτα. Σαν βγήκε ο ήλιος, η αλεπού επέστρεψε. Γελώντας μέσα της είπε «Τι κάνεις εκεί κούνελε;» Τα δόντια του κουνελιού χτυπούσαν από το κρύο καθώς προσπαθούσε να της απαντήσει «ψψ-ψαρεύω αλεπού.» «Και έπιασες κανένα ψάρι;» τον ρώτησε η πονηρή αλεπού. Το κουνέλι έκανε να σηκωθεί, αλλά ανακάλυψε ότι δεν μπορούσε να κινηθεί. Είπε, «αα-αλεπουδίτσα μου, θα πρέπει να βοηθήσεις. Απ’ ότι φαίνεται έχω κκ-κολλήσει στον πάγο.» Έτσι η αλεπού, με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπό της, περπάτησε πίσω από κουνέλι και του έδωσε μια γερή σπρωξιά. Και πράγματι το κουνέλι ελευθερώθηκε.  Αλλά η μακριά ουρά του ήταν ακόμα κολλημένη στο παγωμένο νερό. Και αυτός είναι ο λόγος που από εκείνη την ημέρα το κουνέλι έχει μια τόσο κοντή ουρά.

Πηγή: http://tsipiriki.gr