Το τελευταίο παραμύθι της γιαγιάς.
(Ισπανία)
-Καλή μας γιαγιά, πες μας ακόμα ένα παραμύθι, παρακαλούν τα εγγονάκια.
Μα η γιαγιά κουνάει το κεφάλι.
-Αρκετά είπαμε σήμερα. Άλλη φορά, τους λέει.
-Αχ, χρυσή μας γιαγιακούλα, ένα μόνο, ένα μικρούτσικο πες μας!
-Θα σας πω ένα, μα δε θα ζητήσετε άλλο.
Και η καλή γιαγιά ξαναρχίζει:
-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τσοπάνος κι έβοσκε το κοπάδι του σ’ ένα ωραίο καταπράσινο λιβάδι. Είχε χίλια πρόβατα, τα πρόβατα έφαγαν γρήγορα το χορτάρι κι έπρεπε να βρει μιαν άλλη βοσκή.
Μάζεψε λοιπόν το κοπάδι ο καλός βοσκός και ξεκίνησε. Αυτός μπροστά με τη φλογέρα και πίσω του τα πρόβατα στη σειρά: Ένα άσπρο, ένα μαύρο, ένα άσπρο, ένα μαύρο, όλο έτσι. Τελευταίος πήγαινε ο σκύλος ο Μαλλιαρός, που ήταν κατάμαυρος.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και φτάσανε σ’ ένα ποτάμι. Πάνω στο ποτάμι ήταν ένα γεφύρι τόσο στενό που δε χωρούσε να περάσουν δυο πρόβατα μαζί. Πέρασε λοιπόν το γεφύρι πρώτος ο τσοπάνος. Πρώτα ένα άσπρο πρόβατο, ύστερα ένα μαύρο, έπειτα ένα άσπρο και πίσω του πάλι ένα μαύρο, ύστερα…
-Κι ύστερα γιαγιά;
-Ύστερα πάλι ένα άσπρο πρόβατο και πίσω ένα μαύρο και πάλι…
-Ως πότε γιαγιά;
-Τι να σας κάμω; Πρέπει να περιμένετε ώσπου να περάσουν απ’ το γεφύρι πρώτα όλα τα πρόβατα και τελευταίος ο σκύλος ο Μαλλιαρός με το κατάμαυρο μαλλί.
-Γιαγιάκα, λέει ο μικρούλης ο Κωστάκης, ώσπου να περάσουν όλα τα πρόβατα μπορείς να μας πεις ακόμα ένα παραμύθι.
-Εσύ είσαι πολύ πονηρός, λέει η γιαγιά. Ας είναι, δε θα σου χαλάσω το χατίρι. Όμως να ξέρετε, αυτό θα είναι το τελευταίο παραμύθι και να μη γυρεύετε άλλο.
Και η γιαγιά ξαναρχίζει:
-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο δάσος. Και μέσα στο δάσος ζούσε ένας κυνηγός. Πάνε πολλά χρόνια από τότε.
Ο κυνηγός είχε δυο σκυλιά. Το ένα σκυλί το ‘λεγαν Μ ή ν τ ο λ ε ς και το άλλο το ‘λεγαν Π έ σ τ ο. Παράξενα αλήθεια ονόματα. Και να τα θυμάστε γιατί εγώ τα ξεχνάω.
Τα σκυλιά ήταν γρήγορα και κυνηγούσαν πολύ καλά. Βγήκαν λοιπόν στο κυνήγι. Μπροστά πήγαινε το πρώτο σκυλί… πως το ‘λεγαν είπαμε;
-Μην-το-λες! φώναξαν τα παιδιά.
-Ε, αφού δεν θέλετε να το πω κι εγώ δεν το λέω, είπε κι η γιαγιά.
Τα παιδιά σκέφτονται λίγο και ύστερα φωνάζουν:
-Α, γιαγιάκα μας γέλασες. Σε παρακαλούμε πέστο! «Πέστο» το ‘λεγαν το πρώτο σκυλί.
-Ψέματα, λέει η γιαγιά. Το ‘λεγαν «Μήντολες» και μήντολες θα μείνει.
(Ισπανικό Παραμύθι)
Από το βιβλίο "Ο μεγάλος μάγος" Εκδοτικός οίκος "Αστήρ"
Πηγή: http://iliaxtides.blogspot.gr
(Ισπανία)
-Καλή μας γιαγιά, πες μας ακόμα ένα παραμύθι, παρακαλούν τα εγγονάκια.
Μα η γιαγιά κουνάει το κεφάλι.
-Αρκετά είπαμε σήμερα. Άλλη φορά, τους λέει.
-Αχ, χρυσή μας γιαγιακούλα, ένα μόνο, ένα μικρούτσικο πες μας!
-Θα σας πω ένα, μα δε θα ζητήσετε άλλο.
Και η καλή γιαγιά ξαναρχίζει:
-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τσοπάνος κι έβοσκε το κοπάδι του σ’ ένα ωραίο καταπράσινο λιβάδι. Είχε χίλια πρόβατα, τα πρόβατα έφαγαν γρήγορα το χορτάρι κι έπρεπε να βρει μιαν άλλη βοσκή.
Μάζεψε λοιπόν το κοπάδι ο καλός βοσκός και ξεκίνησε. Αυτός μπροστά με τη φλογέρα και πίσω του τα πρόβατα στη σειρά: Ένα άσπρο, ένα μαύρο, ένα άσπρο, ένα μαύρο, όλο έτσι. Τελευταίος πήγαινε ο σκύλος ο Μαλλιαρός, που ήταν κατάμαυρος.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και φτάσανε σ’ ένα ποτάμι. Πάνω στο ποτάμι ήταν ένα γεφύρι τόσο στενό που δε χωρούσε να περάσουν δυο πρόβατα μαζί. Πέρασε λοιπόν το γεφύρι πρώτος ο τσοπάνος. Πρώτα ένα άσπρο πρόβατο, ύστερα ένα μαύρο, έπειτα ένα άσπρο και πίσω του πάλι ένα μαύρο, ύστερα…
-Κι ύστερα γιαγιά;
-Ύστερα πάλι ένα άσπρο πρόβατο και πίσω ένα μαύρο και πάλι…
-Ως πότε γιαγιά;
-Τι να σας κάμω; Πρέπει να περιμένετε ώσπου να περάσουν απ’ το γεφύρι πρώτα όλα τα πρόβατα και τελευταίος ο σκύλος ο Μαλλιαρός με το κατάμαυρο μαλλί.
-Γιαγιάκα, λέει ο μικρούλης ο Κωστάκης, ώσπου να περάσουν όλα τα πρόβατα μπορείς να μας πεις ακόμα ένα παραμύθι.
-Εσύ είσαι πολύ πονηρός, λέει η γιαγιά. Ας είναι, δε θα σου χαλάσω το χατίρι. Όμως να ξέρετε, αυτό θα είναι το τελευταίο παραμύθι και να μη γυρεύετε άλλο.
Και η γιαγιά ξαναρχίζει:
-Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μεγάλο δάσος. Και μέσα στο δάσος ζούσε ένας κυνηγός. Πάνε πολλά χρόνια από τότε.
Ο κυνηγός είχε δυο σκυλιά. Το ένα σκυλί το ‘λεγαν Μ ή ν τ ο λ ε ς και το άλλο το ‘λεγαν Π έ σ τ ο. Παράξενα αλήθεια ονόματα. Και να τα θυμάστε γιατί εγώ τα ξεχνάω.
Τα σκυλιά ήταν γρήγορα και κυνηγούσαν πολύ καλά. Βγήκαν λοιπόν στο κυνήγι. Μπροστά πήγαινε το πρώτο σκυλί… πως το ‘λεγαν είπαμε;
-Μην-το-λες! φώναξαν τα παιδιά.
-Ε, αφού δεν θέλετε να το πω κι εγώ δεν το λέω, είπε κι η γιαγιά.
Τα παιδιά σκέφτονται λίγο και ύστερα φωνάζουν:
-Α, γιαγιάκα μας γέλασες. Σε παρακαλούμε πέστο! «Πέστο» το ‘λεγαν το πρώτο σκυλί.
-Ψέματα, λέει η γιαγιά. Το ‘λεγαν «Μήντολες» και μήντολες θα μείνει.
(Ισπανικό Παραμύθι)
Από το βιβλίο "Ο μεγάλος μάγος" Εκδοτικός οίκος "Αστήρ"
Πηγή: http://iliaxtides.blogspot.gr
